Ne ilginçtir ki bloga yazmam gerek gibi geliyor. Ama içimden yazmak gelmiyor. Tabi bunda herşeyin boş ve anlamsız gelmesinin de payı büyük.
Perşembe günü işe başladım. Bedenen mesaideyim ama ruhumla bedenim henüz buluşamadılar.
Hala ablamlarda kalıyorum. Eve gidip tek başıma kalma fikri çok ürkütücü geliyor. Eskiden cazip olan bişeyin insanı bu kadar ürkütmesi ne kadar ilginç aslında. Eve dönmek sanki kabullenmekmiş gibime de geliyor olabilir, bilmiyorum.
Cuma günü puzzle aldım. Haftasonu meşgalesi olur, kafam boşalır diye. 1000 parça, La Palette diye bir resim. Cuma akşam başladık, cumartesi gecesi bitmişti. Kolaymış.
1 yorum:
sevgili selen,
yasadığın duyguları anladığımı söyleyerek sana pek iyi gelmeyeceğimin farkındayım gayetten.
*
kayıplar çok yaralıyıcı evet, ama ben şunu tecrübe ettim ki: kayıplara dayanmamız ve hayatımızın normal bir süreci gibi karşılamamız mümkün ve bu, sadece biraz zaman alıyor.
*
buraya yazmalısın bence. buradan içini boşaltabiliyorsun zira. sakın içine kapanma.eminim evinde de tek başına vakit geçireceksin yakında.
ama oraya gelene dek bu süreçte kendini çok yıpratma oldu mu?
*
beni arayabilirsin:) ben seninle tek başına kalmana engel olabilirm. dikkatini dağıtabilirm.. gerçekten:))
(dilayra@hotmail.com) belki çok yakından tanımadığın birisine daha rahat dökülür ve healing process'i hızlandırabilirsin..
sevgiyle selen'cim,
Yorum Gönder