Sayfalar

21 Ekim 2009 Çarşamba

Bir anı

Bizimkiler birkaç günlüğüne şehir dışına gidince bana da yeniden teyzelik yapma görevi çıktı. Akşamları iş çıkışı soluğu Florya'da alıcam. Ancak neresinden bakarsan bak benim oraya ulaşmam ege'nin eve gelişinden sonraya tekabül ediyor. Aslında bir bakıma iyi bişey. Bu sayede yani zorunluluktan da olsa çocukcağız evde tek başına kalmaya ve ister istemez büyümeye başladı. Sorun aslında Ege de değil, o zaten büyüyor da gel de bunu anasına anlat.
Neyse, tam bunu düşünürken kendim geldim aklıma. Kaç yaşında bilmiyorum ama Ege'den çok daha küçükken ben de yalnız kalırdım evde. Annem beni bırakıp okula giderdi, ben uyanınca ya aşağıdaki komşumuza inerdim ya da evde kendim oynardım, komşu gelir beni kontrol ederdi. Annemin geliş saatini bilirdim. Hani akrep nerede olacak, yelkovan nerede şeklinde. Hatta bir sefer ben komşuya inmemişim, o da beni unutmuş. Sonra bana bakmaya geldiğinde -ki ben kendi kendime oynuyormuşum- beni unuttun edası ile saate bakıp "annemin gelmesine az kaldı zaten" demişim:)))

0 yorum: