Kaldı sıfır...

Bu sene aile büyükleri yaprak gibi döküldü resmen. 1 sene içinde halam, teyzem ve şimdi de sona kalan amcam göçtü öbür dünyaya. diyorum tüm kardeşler buluştular diğer tarafta. kurmuşlardır pişpirik masasını, kadınlar hizmet eder, adamlar oynar, sohbet eder. buluştular işte. darısı başımıza. yada benim başıma:) Vurdu bu sefer anlamadım neden. ya üstüste geldiği için ya ailedeki en büyük olduğu için. ama zor geldi bu sefer. bir de sanırım artık yoruldum ölümlerden, üzüntülerden. her seferinde yeniden yeniden. bir de tabi ölümler arttıkça sevdiklerinin yada daha çok sevdiklerinin de öleceği gerçeği ile yeni baştan yüzleşiyor insan. bir süredir kendimi soyutlamış durumdayım, ölümler artık eskisi gibi üzmüyor beni. en azından bir duvar çekip arkasından bakıyordum. ama bu son olay duvarın da bir boka yaramayacağını, bir ölümün gelip onu da kum gibi dağıtacağını görmeme sebep oldu. korktum yine. aynı acıları tekrar tekrar yaşamak istemiyorum. sevdiklerimin aynı acıları yaşamasına şahit olmak da istemiyorum. şeytan diyor souytla kendini herkesten herşeyden. ne mutlu ol ama ne de acı çek. ölmesin kimse ya, acı çekmesin kimse. yada ben erkenden gideyim de çekmeyeyim, acı çekeni görmeyeyim bir daha.