Dün akşam Simay'la Mamma Mia'yı izlemeye gittik. Ben zaten Mamma Mia'yı severim. Şarkılar çok keyifli, zaten insanı yerinde oturtmuyor. Masterdayken de gittiğim yegane müzikaldi. Neyse dedim ya, en kötü şarkıları dinler, yakışıklı adamları seyreder gelirim diyordum. Ama filmin bu kadar eğlenceli olmasını beklemiyordum.
Önce film başlarken ekranda çıkan ve film başladıktan sonra milletin önünden geçen insanlara atıfta bulunarak hazırlanmış olan, devrilmiş bir ağaç kütüğünün yanından "afedersiniz, pardon" diyerek geçen orangutanlar beni kopardı.
Sonra film başladı. Müziklerin hareketliliğinin yanında filmi de hareketli, kasıntısız, enerji dolu yapmışlar. Filmin nerdeyse başından sonuna kadar ya yerimde fıkırdadım ya da güldüm.
Meryl Streep Donna rolünde harikalar yaratmıştı. Kadına bir kez daha hayran kaldım. Başka kimse olmasa bile filmi alıp götürebilirdi. Arkadaşları ayrı bir komikti. Baba adaylarından ilk favorim Colin Firth olmakla birlikte Pierce Brosnan insanın nefesini kesecek formatta olduğundan dolayı film bittiğinde onun adını sayıklıyordum.
Filmin ikinci yarısı biraz daha sakin ve duygusal olmakla birlikte çıktığımızda yüzümüzde kocaman bir gülümseme vardı.
Kesinlikle dvd'si alınacak.
0 yorum:
Yorum Gönder