Çorba gibiyim

İş çok yoğun. ama kafam öyle yoğun ve yorgun ki kendimi işe verip de şöyle adam akıllı çalışamıyorum... Konsantrasyon sıfırın altında. Her zamanki gibi kahpe felek de elinden geleni ardına koymuyor. Zaten canım sıkkındı, bir omuzda ağlarken onu da yaraladım böylece canımı sıkan şeyler birken iki oldu.
Canım hiçbir şey yapmak istemiyor ve hiç bir seyden zevk alamaz oldum. Deliler gibi yazıyorum ama paylaşamıyorum. Hep aynı nakarat... Serseri mayın gibi ordan oraya dolanıyorum ama aslında hala aynı bataklıkta debeleniyorum. Yoruluyorum ama yorulduğumu, pes ettiğimi kabul etmek istemiyorum...
Perşembe günü farkettim ki en keyif aldığım dansa bile artık kendimi veremiyorum, ayaklarım birbirine dolanıyor, bildiklerimi bile yapamıyorum. Komutlar teğet geçiyor, ulaşması gereken yere ulaşamadan yitip gidiyor. Sanki dansın bütün büyüsü kanatlanıp uçmuş ve yukarıdan kahkahalar atarak bana bakıyor... Kendimden geçerek dinlediğim o melodiler artık sadece canımı yakıyor. ama yine de pes edemiyorum... bırakıp gidemiyorum...
Dostlarımı çok özlüyorum, arkadaşlarımı... Orda olduklarını biliyorum ama bir türlü elimi uzatıp dokunamıyorum. Yenilemiyorum, kabul edemiyorum...
bocalıyorum...