Kaza geliyorum demez

Yav aslında hayat çok ilginç, küçücük, sıradan kararlar bazen insanın hayatını çok etkileyebiliyor. Bu sabah 6:05 uyandım ama uyanasım gelmedi. sporu es geçip uyumaya karar verdim. karar 1. sonra 8'e doğru kalkıp hazırlandım. 8:10-15 gibi yola çıktım. trafik yoğun, tam 1. köprü 2. köprü ayrımına geldim, 1'in kalabalığından emin olamadım, 2'ye saptım. karar 2. dönüşten hemen sonra baktım 1 o kadar da kalabalık değil gibi. tüh keşke 1'den gitseydim dedim ama çok geç. sonra gayet güzel gitmeye başladım, bazen hızlı, bazen yavaş... adından duran ve akan trafiğe göre şerit değiştirme. bu da karar 3, 4, 5... Tam Ümraniye kavşağında keyifli keyifli radyo dinleyerek ve trafikten dolayı aslında yavaş yavaş ilerlerken birden bir gümbürtü ile sarsıldım. kafa gitti geldi, koltuğun boyunluğuna güm diye bindirdim kafayı ama allahtan yumuşak zemin. ne olduğunu anlamam için birkaç saniye geçmesi gerekti. arkadan bir araç çarpmış meğer bana. kendime gelene kadar biraz arabada durup indim aşağıya. adama ilk lafım "bu trafikta nasıl bu kadar hızlı gelmeyi başardınız?" oldu. dalmış. neyse efendi bir adamdı, kendi arabası dağılmış. airbagler falan açılmış. kenara çekelim mi dedi. olur dedim ama onun arabası çalışmadı. onda hasar daha fazla. bende görünürde bişey yok. neyse kenara çektik, tutanak tuttuk. insan salak oluyor böyle durumlarda. kesinlikle kafa yavaş işliyor. muhtemelen 10 dakikalık işi yarım saatte tamamladık. imzalar atıldı vs. ben ofise gelmek için yola koyuldum, o çekici bekledi. 
herşey ufak kararlara bağlı. sabah spora gitseydim, ya da 5 dakika erken çıksaydım, ya da birinci köprüden gitseydim, ya da o şeritte olmasaydım... her an aldığımız miniminnacık kararlar... 
ilginç... 
tabi diğer yandan bu minik kaza aslında çok daha büyük başka bir kazanın alternatifi de olmuş olabilir. o dediklerimden birini yapmış olsaydım şu anda çok alakasız başka bir durumda da bulabilirdim kendimi... 
kader dedikleri bu olsa gerek...