bir kez daha öğrendim ki...

Şu ameliyat ve iyileşme süreci benim için birçok noktada bir hatırlatma, bir kendine gelme oldu.
ilk önce farkettiğim aslında yalnız ve kendi başıma olduğum. ne kadar çevremde bilimum insan olsa da ben aslında bir başımayım. kendi başının çaresine bakması gereken "lone wolf" diyebiliriz. şimdilik bu durumun altından bir nebze de olsa kalkabiliyorum ama yaşlılıktan korktum resmen.
ikinci olay ise ilk bahsettiğim konumla çok bağlantılı. birilerine tabi olmak ya da muhtaç olmak fikrinden nefret ediyorum. kendimi çok çaresiz ve zavallı hissediyorum böyle durumlarda. allah kimseye muhtaç etmesin.
ve son olarak da.. kimseye kimseden fayda yok kardeşim. herkes kendi küçük dünyasında kendi telaşesinde. kendi öncelikleriyle bir yaşam kurmuş. bu benim için de geçerli. benim de kendi önceliklerim, kendi tercihlerim belirliyor yaşamımı. ve bir kez daha anladım ki kimseden kimseye fayda yok. sen kendi işini kendin görmez de başkasına minnet edersen o işin ya olmaz ya da çok minnet etmen gerekir.
başkasının acandasında bir item olmaktan nefret ettiğimi bir kez daha net olarak anladım. ve kendi programımdan başkası için vazgeçmemem gerektiği. kendi başımın çaresine bakmam gerektiği.
çünkü şu dünyada bana benden daha yakın, benden daha dost kimse yok.