Çok samimi duygularla başladım bu blogu yazmaya. Uzaktaki arkadaşlarımdan haber almaktan hoşlandığım için ben de onlara ulaşayım istedim önce. Herzaman yazmayı sevmiştim de.. Yazdıkça yazmaya başladım ben de.
Bazen gizlice anlattım neler yaptığımı okuduklarını bildiğim için, iyi olduğumu hissettirmek istedim.
Acılarımı, gözyaşlarımı çok paylaşmadım belki ama kim kötü anıları geleceğe taşımak ister ki...
Derin bir haz duydum bazen uzaktakilere ulaştıkça notlarım, paylaşımlarım... Hele sayıları arttıkça daha bir mutluluk oldu benim için... sadece uzaktakiler de değil, yanıbaşımdakilere bile ulaştım böylece... uzak olan yakınlar yanımda kalsın diye...
Yeni dostluklar yarattım benim bile anlayamadığım derinlikte...
Ama işte insan hayatı. aynı kalmıyor ki tercihleri... gün geliyor birilerini hayatından çıkarıp atmak istiyorsun. sen çıkarıyorsun ama bir yandan da çıkamadığını görüyorsun. daha fazla paylaşmak istemediğim halde paylaşmaya devam etmek zorunda kalıyorsun.
I wish I could delete myself... I definitely would...
3 yorum:
şimdi efendim; kimileri gelirler ve giderler amma velakin birileri vardır ki önce gidip sonra aklı kaldıgından kırıntılarla idare ederler. unutulmaz olmak cok sıkıcı olmalı yahu:))
noluyoruz be! iyi böyle.
Hell
bence de cok iyi boyle, takma kafana!
uzaklardan bir kil
Yorum Gönder