anlamıyorum

Bazen önyargılarıma engel olamıyorum. Doğru olmadığını bilmeme rağmen aşamıyorum bu yargılarımı. Kafamda yanlışsa veya olmazsa olduramıyorum durum ne olursa olsun. Düğmeyi bir kere çevirdim mi bir daha düzeltemiyorum. Ama aslında tam tersi de mevcut sanki. Yani bir kere olumlu düşündüm mü sonra da olumsuza çeviremiyorum bu düşünceyi. Hoşgörü sınırlarımı zorluyorum. Bu benim kendi derdim ve kendimi ya da nedenini anlamakta zorlanıyorum.
Asıl anlayamadığım ise insanların ilişkilerindeki laçkalık. Bazen öyle saygısız ve öyle seviyesiz iletişimlere şahit oluyorum ki hani o sözler bırak eşe sevgiliye sokaktaki köpeğe bile söylenmez. Ben taraf olmadığım halde duymaktan rahatsız oluyorum. Sonra bir bakıyorum sanki o sözler hiç sarfedilmemiş, o hakaretler aşağılamalar hiç yapılmamış, herşey güllük gülistanlık gibi tavırlar. Anlamıyorum insanlardaki bu ikiyüzlülüğü. Hadi hakaret eden bir terbiyesiz, saygısız; maruz kalan da aynı ölçüde kendine saygısız ve gurursuz olabilir mi? Nedir bu insanlardaki "elimde bir bu var, kötü ama yine de bırakmayayım" mentalitesi. Ya da sana saygı duymadığı her halinden belli bir insanla devam etme hastalığı. İnsanın vücudu cürüyor, kesip alınıyor, evinde bişey bozuluyor, çürüyor, çöpe atılıyor. İnsan ruhu, benliği bu kadar ucuz ve değersiz mi de kendisini yoketmeye meyilli bir hastalığı kesip atamıyor. İnsan kendine karşı bu kadar acımasız veya bu kadar korkak mı ki buna bir dur diyemiyor?
anlamıyorum ve anlayabileceğimi de hiç sanmıyorum...