Cenevre'ye geliş hikayemi zaten yazmıştım. Lyon macerasının da ondan pek eksik kalır bir yanı yoktu. Macera dedimse aslında benim tek başıma bilmediğim bir araba ile bilmediğim bir güzergahta 150 km tepip bilmediğim bir şehre gidecek olmamın heyecanından kaynaklanıyordu. Saat 2 sularında arabaya binip de GPS'e adresi girdiğimde hem heyecan hem stresten gebermek üzereydim. Neyse sonuçta yola çıktım, yol aslında pek güzel ama bol viraj ve viyadük falan (selim senin için düzelttim) var yolda. Bir yandan gidiyorum bir yandan da "lan bu yolun bir de dönüşü var ya" deyip duruyorum. Sonuçta ağır aksak da olsa GPS ablanın yardımı ile konser salonunu bulup 4 sularında arabayı park ettim.
Baktım kapı önünde bilimum adam bekleme moduna girmiş bile. Bu saatte hiç işim olmaz diyerek atladım metroya şehir merkezi denen yere gittim. Bir saat kadar oralarda dolanıp durdum. Saat 5:30 sularında ise havanın kararmasını da fırsat bilip tekrar Tony Garnier'e doğru yola çıktım. Geldim ki kapılar çoktan açılmış, insanlar girmiş içeri. Neyse ben de girdim, hakikaten kocaman bir salon. içerisi de neredeyse boş. "aaaa aptal fransızlar yaaa" diye moral bozukluğu ile girip kendime bir yer edindim. Burda da ikiye ayırmışlar salonu. Bizdeki VIP ve sıradan insanlar:P Bu sefer sıradan insan kategorisinde olduğum için önde değil ama sıradan insanların en önünde konuşlandım. Konserin başlamasına kimbilir kaç saat var. Önce 1 saat kadar yere çöküp kitap okudum, 8'e doğru baktım salon kalabalıklaşıyor ve insanlar yerime göz dikmiş, ayaklanıp gardımı aldım. Önümde 2 fransız var, cep tlf görüntülerinden anladığım kadarıyla biri başka konserlere de gitmiş. fransızca bilsem muhabbet imkanı var ama onlar da sanırım ingilizce bilmiyor, durum çok umutsuz. Bu arada 8 sularında bir ön grup çıktı ama çok bayıklardı. Söyledikleri şarkılar konusunda hiçbir fikrim yok zaten adamlar da baymış şekilde yarım saatten fazla sahnede kalıp indiler.
Bu arada salonun yegane bahtsız bedevisi olaraktan bütün güvenlik görevlileri arasında en irisi bizim önümüze denk gelmez mi!!! Adam olmasa tüm sahne uzak olmakla birlikte sorunsuz bir şekilde önümde uzanıyor ama adam sağolsun sütun gibi dikiliyor! Ön grup gittikten sonra fransızlar sanırım adama biraz serzenişte bulundular ama sonuç olumlu değildi sanırım ki yerinden pek çekilmedi.
Saat 9'a doğru sahne ışıkları yandı ve hazırlıklar tamamlanmaya başladı. Tüm salon (ve ben) gayet sabırsız durumdayız. Bu resimde amcanın kenarda göründüğüne bakmayın, makinayı kenardan odakladığım için öyle görünüyor. neyse sonuçta saat 9'u 10-15 geçe gibi beklenen an geldi ve sahneye geldiler. Bu sırada salon da dolmuş, gayet keyifli bir hal almıştı. Gerçi seyirci biraz ruhsuzdu.Neyse şarkılar birbiri ardına patladıkça keyifler tavan yaptı. Birara bir kadın bayıldı sanırım bizim bodyguard onu götürmeye gidince gecenin pozunu yakaladım:
Döndüğünde ise sahneyi görmek için yaptığımız akrobasi hareketlerine daha fazla dayanamayıp kenara çekildi ve dünyalar benim oldu.Beklediğim şarkı ortalara doğru geldi, kayda geç başladım ama muhteşemdi:
Konser boyunca bilimum foto ve video çektim. Dave 1-2 kere catwalk'a geldi, daha yakından görüp çekebildim. şarkılar, sahne, ışıklandırmalar... Rüya gibi bir konserdi yine. Bir de tanıdıklar ve daha canlı bir toplulukla izlemiş olsaydım...
Dönüş ise tam kabustu. Konser 23:10 gibi bitti, otoparka ulaşmam 23:30, arabayla otoparktan çıkmam 00:05!!! tabi yola çıkınca herşey bitmiyor. Binlerce kişinin döküldüğü yollardan geçip otobana çıkmam muhtemelen 00:45 Ondan sonra 150 km yolum var ama hem yorgunum hem de uykum var. Uyku sorununu dentyne ice ile çözdüm ama otobanın karanlık olması ve bir de üzerine yağmur başlaması o yolu uzattıkça uzattı. hele sabah geldiğim viyadükleri vs düşündükçe karanlıklar içinde nerede olduğumu bilmeden stres modunda ilerledim. Son 1 saat kadar önüme kocaman kamyon kılıklı bir araç aldım da allahtan onunla birlikte sakin sakin geldi. Eve varış? 2:30 falandı...
0 yorum:
Yorum Gönder