Yapmak vs yıkmak

sevgi emek ister... Bir insanı sevmek, gerçekten tanımak için hem emek hem zaman gerekir. Bazen gözünün önündekini göremezsin, ya da görmek istemezsin. Engeller vardır görüşünü bozan. Sonra artık engeller bile silikleşir, daha fazla görülmez olamaz. Bunca zaman görmek istemediklerin bir bir dikkatini çekmeye başlar. Şaşkınlık içinde kalırsın. Sonra dehşete düşersin, belki korkarsın. Korkuların içinde bir ışık yanıverir, sımsıcak, içini ısıtan, aydınlatan. Korkuyu umursamazsın. Tam buldum evet derken, tüm engellere rağmen mutlu olmayı isterken, bir panik havasına girersin. Ne yapacağını veya ne düşüneceğini bilemezsin. Heyecanın çelişkilerinle kamçılanır, benliğine yansır, tepkiler karışır, istemeden saçmalar, çelişkili davranışlar sergilersin. Sen ne kadar istesen de işte o anda başlamıştır yıkım. Dalgaların kayayı aşındırması gibi, yavaş yavaş aşınmaya başlamıştır yıllar yıllar süren birikim. Hissedersin, paniklersin ama bilemezsin ne yapman gerektiğini. yaptığın herşey süreci hızlandırır sanki. Umutsuzluk kartopu gibidir. Minik başlar, inanılmaz bir hızla büyür, çığ olur. O ilk umutsuzlukla adım atmaya çalışırsın ama çekinirsin, sonra... sonra oluşturduğun çığın altında kalır sen de çekilirsin kabuğuna. Ne kadar istesen de korkarsın, çekinirsin. Sen de teslim olursun, dalgalara bırakırsın kendini... Dalgalar artık seni de çarpar kayaya, aşınıp giderken bakakalırsın kayanın silüetine...