etrafımda arkadaşlarımın anne ve babaları birer ikişer rahatsızlanmaya başladı. onları duydukça moralim bozuluyor. aslında gayet normal. biz olduk neredeyse 40, haliyle ebeveynler de yaşlanıyor. ama işte insan konduramıyor.
şimdi annesi hasta olan 2-3 arkadaşım var, onların üzüntülerini ve ellerinden birşey gelmemesini, ya da birşeyler yapmak için çırpınmalarını gördükçe içim kanıyor resmen. içinde oldukları çaresizliği ve kaçışı olmayan sonu gördükçe ben de onları koruyamayacak olmanın verdiği çaresizliği yaşıyorum. acım depreşiyor ama daha çok aynı acıyı sevdiklerimin de yaşayacak olmasına üzülüyorum. hiçbiri kendilerini bekleyen acının farkında değil, sadece tahmin ediyorlar ve o kadarı ile bile korkuyorlar. onu bile konduramıyorlar... belki bugün belki 30 yıl sonra... çaresizce o günün gelmesini bekliyorlar...
İnkar edersek gelmez mi o gün... gelmesine gelir ama inkar ettikçe ötelersin acıyı... işte ben inkarın ötesini görüyorum. görüyorum ve içim sızlıyor...
0 yorum:
Yorum Gönder