Geri sayım bitti.
Genel Müdürlükteki son yarım saatlik tur biraz acı koydu. Ertelenen vedalaşma... ya da vedalaşamama... Dile kolay, bunca senenin dostlukları, paylaşımları. İnsanın veda etmeye eli gitmiyor:(
Bir yandan ağlayıp bastırmaya çalışarak uçtum eve. Sonra Burak geldi bizi götürmeye. Taşınma modunda ne buldumsa doldurduğum 3 devasa bavul ve ıvır zıvır arabaya anca sığınca Simay'a yer kalmadı:) Kendisi bizi taksiyle izlemek durumunda kaldı. Bunca bavulu otobüse almazlar herhal derken ses etmeden koydular hepsini. Saat 7 de yolculuk başladı. Tüm hazırlık ve vedalara rağmen hala kendimi haftasonu tatiline çıkıyormuş gibi hissettim. Herhalde bir nevi savunma psikolojisi.
Yolculuk pek vasattı. Otobüs sıcak, servis idare eder, priz bozuk. Ulusoy bu kez bizden eksi puan aldı, ibreler yine Varan'a kaydı.
Bir çaba sığdık bu kez arabaya, geldik kuş yuvasına. Şimdi resmi ilk günümdeyim İstanbuldaki, henüz tembel modundayım ama birazdan çıkıp yol yordam öğrensem hiç fena olmaz:)
2 yorum:
ben bi bloguna bakayim dedim naapiyon keyfin yerinde mi diye
vaaay, sen de baktin ya artik olsem de gam yemem:)
Yorum Gönder