Dişçi kabusu

Dişçi ziyaretleri benim için bir nevi eziyet oluyor. Hayır canım yandığı ya da korktuğum için değil. Tam tersine acı eşiğim yüksek ve ben dişçiden de aynen iğne olduğumdaki gibi garip bir zevk alıyorum. Gerçi daha olaya başlamadan iğne de yaptıkları anda zaten uyuşuyorum ve ruhum duymuyor. E eziyet bunun neresinde mi? tabi ki herhangi bir şekilde canım yanmadığı ve bir nevi keyfim yerinde olduğu için konuşmak istemek ama konuşamamak!!! benim için o koltukta oturduğum süre boyunca sessiz kalmak nasıl bir eziyet düşünebiliyor musunuz? Yapılan işlemlerle ilgili olarak milyon tane espri geçiyor aklımdan ama ben orda öylece oturuyorum.  Yorum yapamıyorum, espri yapamıyorum, başka dişçi hikayelerimi anlatamıyorum. İçimdeki konuşma isteğini bastırmak için odaklanıyor, düşünmemeye çalışıyorum. İçim içimi kemirirken orda sessizce oturuyorum. Çok zor çook:)))
Mesela bugün. Az önce gidip 2 tane dolgucuk yaptırdım. Gitmişken bir de kahve lekelerimi temizlediler. O süre boyunca kafamdan geçen cümleleri yuttum da yuttum. En son dişleri temizlerken püskürttükleri o sulu tuzlu (sodyum bicarbonate ama tuz işte) şey her tarafıma (yani yüzüme) yağmur gibi yağınca kendimi tuttum tuttum tuttum. Patlama noktasına gelmeme ramak kalmıştı ki işlem bitti ve ben can havliyle "yarabbi şükür" dedim. Bu basit kelime bile ağzımdan çıkınca havası alınmış balon gibi bir rahatladım anlatamam:))))
...
Ek not: Az önce yemek yeme gafletinde bulundum. Dilim çözüldü ama dudağım hala uyuşuk. Neyse yerim bişey olmaz diye girdim olaya. Bir baktım derinden bir kıtırtı. Allah dudağımı çiğniyorum:( Farkedene kadar 2 kere kemirmişim aynı noktayı, parçalamış atmış (hangi köpeğin dişiyse:(). Demek ki neymiş, acıyı hissetmek daha fazla zarar vermemek açısından çok önemliymiş. Şu anda acı yok ama uyuşukluk geçince muhtemelen çok çekicem:( hay pis boğaz:( ne var 3-4 saat yemek yemesen:(((