Cesaretin de bu kadarı!!!

Pazar günü öğlen bi işim için evden çıktım. Atatürk Bulvarındaki ışıklara takıldım. Bir yandan da henüz de klima soğutmadığı için pencereler açık ışığın yeşil olmasını bekliyorum. O sırada yaya bir genç de karşıdan karşıya geçmeye çalışıyor. Ben beklerken bi baktı, sonra bakarak geçmeye başladı. Ben de Allah Allah oldum, bişey mi var? Sonra baktım çocuk eğildi camdan bişeyler söylüyor. Yol falan soruyo sanıp radyonun sesini kıstım, buyrun diye. "Gelebilir miyim?" dedi. Ben "ne, hı?" derken farkettim ki çocuk tanışalım vs geyiği yapıyormuş. Ben biran salakladım ve ne dediğimi bile bilemeden kendimi çocuğa teşekkür ederim, almıyım derken buldum. Neye teşekkür ettiysem artık. Bir yandan da panik halinde pencereyi kapatmaya çalıştım. Sonra çocuk gitti allahtan. Yuh yani insanlardaki cesarete bak. Artık cesaret midir, yüzsüzlük müdür... Allahtan kapıları biner binmez kitlerim. Panik oldum birden arabaya atlayıverecek diye:) Töbe töbe!