Cuma öğleden sonra babamı yoğun bakımdan çıkardılar. Bu bize acaip moral oldu. Emin ellerde olduğunu bilsen de görmeyince insana zor geliyor. Cuma günü geldiğinde çok yorgun ve solgundu. Gerçi hala öyle ama giderek daha iyi oluyor gibimize geliyor. Bebek adımları ile iyileşiyor ama her gün bir öncekine göre ilerleme var.
Kan değerleri düşük olduğu için 2 gündür kan veriyorlar. Bizim gençlerin kanı bünyesine girdikçe yüzüne biraz renk geliyor.
En büyük kavgamız yemek üzerine. O kadar yorgun ve iştahsız ki yemek yerken adeta işkence çekiyor. Bir de yutma zorluğu eklenince 2 gündür kavga dövüş anca yoğurt ve çorba yedirmeyi başarabiliyoruz. Yemediği için de halsizliği geçmiyor, bunlar üstüste gelince de morali bozuluyor. Kendini hala ilk ameliyatı ile kıyaslıyor. O zaman şöyleydim de böyleydim. Sanki şu anda hala 20 yaş daha genç ve sanki ilk ameliyatı.
Bir de üfleme ve yürüyüş seanslarımız var. Onlarda yemekte olduğu kadar sorun çıkarmıyor ama genel bir pazarlık durumu söz konusu. Hele bazen hep birlikte itiraz edince "bi susun yaaa" diye isyan ediyor. Canım benim, kıyamam ben ona:)
Bu resmi de ameliyattan önceki gün çekmiştik.
2 yorum:
eeee canavar gibi olmuş valla Yılmaz amca. Kalbinin sesi ekrandan duyulacak neredeyse... :)
Çok geçmiş olsun.
İmza: suy
Yemezse büyüyemez, söyle sen Yılmaz Amca'ya.
Yorum Gönder